Keskin - Veda

Umutsuzluğum umuduna düğümlenmiş. Razıyım! Sevsen de gel sevmesen de. Kabulüm! Ölsem de gel ölmez de… Gölgeler çekildiğinde, kabuk tutmuş yaralarım yeniden kanamaya başladı. Bir varmış değil de, sanki hep yokmuş gibi sakladığım ve yüzleşmekten korktuğum ne kadar sarsıcı acı varsa, işte yine karşımdaydı. Yüz yüzeydik ve çırılçıplak! Annemin ve babamın kanları içinde yattığı o oyun parkındaydı. Gökyüzü kara, içime çektiğim nefes kara, ruhum kara ama annemin boynundan süzülen kan, onun isteği inat, kıpkırmızıydı… Peki, neden eskisi gibi ayrıldım? Nefesimi kesen bu görüntü ile yüzleşmek neden beni artık korkutmuyordu? Karşımdaki gölge silikat bir hal almaya başlayınca şaşırdım ve ona dokunmak için ortadan kaldırdım. O bir avuç içlerimde göz kamaştırıcı bir ışık olduğunu fark ettim. Hızla büyüyor ve yayılarak karanlık ruhumu aydınlatıyordu. Avuçlarımın değişimi ışığın kaynağına daha yakından bakınca onu gördüm. Oradaydı. Kokusunda can bulabilirim kadın oradaydı… Tanıtım Metni