Kibrit Kokusu

“Ne gülün ne de kâfurun gücü yeter kan rezervini bastırmaya.” Her şey yanık kibrit kokusuyla başladı. Yunus'un görüleri, ne olduğunun anlaşılamadığı gücü. İçerisindeki bu şeyle, kudret mi yoksa lanet mi olduğu anlaşılmadığı şeyle ne öğrenilmek için çok çeşitli yola başvurdu. Bazı insanlardan etkilendiler, bazılarını etkilediler. Bazı insanlar onu sevdi, bazılarını terk etti. Depremin hemen ardından yaşadıkları, insanlara yardım etmek isteyen ve bunu nasıl öğrenecekleri bir türlü bilemeyen Yunus'u yepyeni bir maceraya sürükledi. Çok sevdiği Zühre'yi kaybetti ama Urfa'daki akrabalarıyla tanıştı. O bile kendisine inanmazken ona inanan insanlar buldu. Yine de yalnızlık, programın elindeyken bile yalnızlıktı. Özlem Göncü, Kibrit Kokusu'nda kendiyle ve ölüm ağırlığıyla sınanan Yunus'un hikâyesini anlatıyor. Kalabalığın arasında yalnızdı. İnsan yüzlerine bakmıyor görmüyordu. Sohbetlere katılamıyordu. Dışında kaldığı dünyanın ısısını yitirmiş bakışlarla izlemekten yana kullanıyordu tercihini. Çağrışımlar denizinde batıp çıkan herkesten gizliyordu.Tanıtım Metni