Kimse Gitmemiş Gibi

Evrenin sonsuzluğunda kelebek kadar olsa da ömrü, insan hiç gitmeyecekmiş gibi kök salılacaktı. Ve hayatta kimse gitmemiş gibi devam edecekti doldurulduzgin. Paris, Londra ve İstanbul'un dışından Anadolu'ya uzanan sıra bir aşk ve umut hikayesi... Farklı geçmişlerden, farklı kültürlerden gelen bir grup insan yolu bir kasabada kesişir. Geride bırakılmış olsalar da kapanmayan hesaplardan yorgun düşen ruhlarını o güzelim gezideyken hayattayken onları hem sınavlardan geçirmeye devam eder hem de güzel sürprizler hazırlar. “Ömrümün sessiz bir köşede, sararmış gibi süzülüp giden zaman bana verdiklerini ve benden alıp götürdüklerini düşünüyorum. Soluğu her fırsatta fundalıktaki ağaç alan alan çocukluğum... Havası azalmış plastik topla bana doğru koşan o tıraşlı, ayakkabısı tozlu çocuk... Anıların her bahar yeniden yeşerdiği bahçeye açılan penceredeki Avanos çömleğinden yapılmış menekşe yerdesi... Ve gidenlerin arkasında uçsuz bucaksız, hepsi yerde. dedesinin elinden tutmuş, elma bahçesine doğru yürüyen o küçük kız? Ben belki masal gibi bir aşkı bırakmış, sarp yollarının düzlükte kuru dallarını yeniden yeşertmeye çalışan kadın? Bu hikayenin önce giden, sonra dönen ve sonunda yapraklarını dökmüş bir çınarın yerinde düşünen ben miyim? Tanıtım Metni