Kırlangıç ​​Sabahı

"Annemin sesi kulağımda: Dönüp bakmadan ardına nem kaldı diye. Yuvamda sıcağın kaldı, vermem!" Hayatın önüne geçemediğimiz acıları, umutla sarıldığımız mutlu anları ve sonu olmayan sıradanlıklar arasında yol alırken kendimizle, sevdiklerimiz ve sevmediklerimizle aslında “hayatla” hesaplaşmalarımız sürüp gidiyor. Kırlangıç ​​Sabahı öyküleri, bir yandan hayatımızın daha büyük olduğunu kulağımıza fısıldarken diğer yandan bunun aramızı açmasının “çocukça” olduğunu söylüyor. Hangi bölgeden olursa olsun, bir çocuk kadar bakımının neleri değiştirilebileceğinin öyküsünü bize anlatıyor. Olduğumuz şey, tek gerçeğimiz olduğunu düşünmemizin saçmalığını gerçek insan halleriyle ikna ediyor bizi. Duyguları eskitmeyen, duyarlılığı besleyen bir farkındalığa kucak açıyor. Yaralar açılırken düşülen çaresizliği, çaresizlik başvurularında uygulanan yollar ve sonuçta “gerçeğin dağlarına umutsuzlukla çıkılamayacağı” hem odanın hem de dışarıdan görmemizi sağlıyor. Kendiyle, toplumla, hayatla sorunu olanın sadece kendisi olduğunu düşündüğünü, yalnız yaşadığına inanırken sorunlarla başa çıkma yollarını sunmadan göstermeyi başarıyor; Hesaplaşmasını büyük sözler söyleme çabasına karşılık sarsıcı bir içtenlikle yapıyor. Tanıtım Metni