Kırmızı Sevenler Derneği

“Babam öldüğünde, koca bir kütüphane yanıp sönüyordu adeta.” LAURIE ANDERSON (Mücevherli çirkin adam) Bizi bir araya gelen biliniyor mu? Bunu yapabilmek için zaman ayırıp gördük ki yollarımızı birleştiren, hafızaydı. Ben böyleyim. Zamanda ileri geri volta atarken buluşmuştuk. Birimizin çok ama çok geç kaldığı, diğerinin belki de düşündüğünden erken geldiği. Başka biri kendini dakik sanıyordu ama dakik olan sadece zamandı. Bu sayede buluştuk. Yüklüydük. İri, hantal; Insafsızca ağır yükler için küçük omuzlarımız. Biz birer derin kayıttık. Hafızamızı yoklarken, zaten birer hafıza kullandıklarını fark ettik. Yükümüzü hafifletmeye kalkıştık. Eski fotoğraflara yetişememiş adsız, şekilsiz, kokusuz atalarımızın ta rüyalarımıza kadar gömdüğü, tıka basa doldurduğu binbir kimyevi, nemli, yamalı, örselenmiş hatırayı orta dökmeyek, kendi kendine yer açmak, bunu belki hoyratça yapmak, belki de yüklemek istiyorduk. Bizi hatırlamasanız da olur ama hatırlamalarımızı hatırlayın diye bütün bunları yaptık. “Hatırladıklarımızı hatırlayan birileri olsun” diye. Bir zamanlar, bunu diyen biri olmuş besbelli. Ama neden demiş? Bunu hatırlayan yok. Sıra geldi bunu gösteriyor. Sıra geldi bunu, neden unutmanın ölüm kadar değişmediğini hatırlamaya. ORHAN CEM ÇETİNTanıtım Metni