Klee Wyck

Sophie'nin odasının ortasındaki sandıkta siyah bir etek seriliydi. Üzerinde küçük beyaz tabut duruyordu. Başında yanan bir mum, ayak ucunda da bir mum vardı. Tabuttaki küçük ölü kız, kollarında bir bebek tutuyordu. Bir hafta önce ona götürdüğümden beri neredeyse hiç çıkmamıştı. Bebeğin cam gibi gözleri, tabuttan dışarı, çocuğun kapalı göz kapaklarının ötesine bakıyordu. Sophie bunu daha önce on dokuz kez yaşamış olsa da, yirminci kez daha kolay olmamıştı. İki arkadaşı Susan ve Sara, tabutun başında onun için ağlıyorlardı. Dış kapı açıldı ve şallarını alınlarına kadar çekmiş, yüzleri asık bir şekilde yarım düzine kadın içeri girdi. Tabutun yanına gidip içine baktılar. Sonra yere, etrafına oturup ağlamaya başladılar; önce bebek sızlanmalarıyla, kısık sesle, sonra daha yüksek sesle, daha da yüksek sesle, şiddetli ve güçlü bir ulumayla: Gözlerinden yaşlar sel gibi akıp yanaklarından aşağı yuvarlandı. Sophie, Sara ve Susan da aynısını yaptı. İşkence gören köpeklerin sesi gibi korkunçtu.