Klingsor'un Son Yazı

KLINGSOR'UN SON YAZI, hayatım resima adamış, yarına değil yokoluşa inanan, bu yüzden yücelterek anı yaşamayı seçen dışavurumcu ressam Klingsor'un kırılma hızının yaklaştığını sezmesinin ardından hararetli gündüzler ve geceler boyunca, arzuyla sanatını birleştirdiği, son yapıtını –otoportresini– tamamlayabilme için savaşımı sahnena olan son yazına ait kısa ve esrik yolculuğunu. Hesse'nin 1919 yazında Tessin'de yoğun resim çalışmaları yaptığı bir dönemde, KLEIN VE WAGNER anlatımı ile peş peşe, birkaç hafta içinde kaleme alınan KLINGSOR'UN SON YAZI yazarlarının inancını yansıtan, özgürleşme yolunda atılmış bir adımdır. Alman dışavurumculuğunun edebiyat alanının doruklarından biri olan Klingsor'un Son Yazısı parlak, hikayeler ve saf renklerle dolu küçük bir palet; Renklerle yazılmış bir senfoni, dille renklendirilmiş bir tablolar dizisidir. "Kor halindeyken gündüzleri köylerin ve kestane ormanlarının içinden yürüyüp dolaştım, açılıp dayanıklı küçük iskemleme oranı sel gibi taşan büyüyü biraz olsun resimlerle muhafaza etmeyi denediniz; sıcak gecelerde geç saatlere dek Klingsor'un köşkünde çalışmışm ve fırçayla becerebildiği oranda bir miktar daha ve daha ihtiyatlı, bu eşi görülmemiş şarkısını sürüyle giriştim. Ressam Klingsor'un deneyimi işte böyle ortaya çıktı." (Hermann Hesse, “Klingsor'un Yazı'nı Anımsama”, 1938) Tanıtım Metni