Köşedeki Adam

Derler ki, ruhun tek eşi bedendir. Bedene üflenir ruh ve oyun başlar. Ruh parçalanırsa bedenden, oyun da oğul bulur ve adı ölüm olur. Bedeni var olan ruhu es geçilmiş bir adam koyduğu oyunu kaybeder. Kendi kanını akıtarak kadehlere doldurdu. Bir harabede şerefimize kadehler, tokuşturunca kırıldı. Kırıldık biz de, yoğun bir şekilde battık kan içinde. Oynadık. Kendi geçmişlerinde tutsak yaşamış İdil ve Tunay, özgür olmak için bu kayıp oyununu oynamak zorunda. Çünkü aşkla yaşamak için ölüm meydanını okumak bazen mümkündür. Peki, aşka meydanı okumak mümkün mü? Bu oyunun sonunda ne var, aşk mı ölüm mü? Yanıyorduk. Yangın hiç durmuyor, korlar yeniden tutuşuyor, yeniden alev alıyor, ateş hep büyüyor ve biz baştan yanıyorduk. (…) Boynundaki dövmeye alınmıştı, yer yönlerinde gözlerim. Kulağının arkasında ona fısıldayan bir kadın vardı, şeytani bir kadın. Susturucu saatlerde, kulağına fısıldayan bu şeytanı dinliyordu belki. Onun sustuğu anda, benim çığlığım vardı. O bunu duymuyordu. Belki de kulaklarını kapatıyordu şeytan. Onu bana dilsiz ve sağır kılana kadar fısıldıyordu kulağına… Tanıtım Metni