Kötü Tabiat, İyi Doğa

Hep aynı izler mi var dünyanın dört bir köşesinde? Fenalığın bariz hataları, fesat ve hasetin eskiye giden soğurmalar mi? Bak, bir koku dolaşıyor kırlarda, dağlarda. Şiddeti arzulayan insanoğlundan yayılan iç bayıltıcı rayiha. İşte, birbirine karışan insanın kötülüğü ile doğanın saflığı. Güzel metinler safrayı onaramıyor ve akıl çıkmaz; ince ince resim suretler kağıtlar üzerinde bağış yapıyor; Aklın eli kolu bağlanıyor, dil damağa yapışıyor. Kalemi tutan mahir parmaklar, güzelim mavi mürekkebin kâğıda bıraktığı işaretler çıkmazda kalıyor bu amansız hasım karşılıyor. Bir meram yapılıyor girişmişken akıp giden metin sersemliyor, iki yana yalpalıyor; Şiire meylederken hikaye oluveriyor, hikayeye seğirteyim derken şiire dönüyor, düzyazıya meydan okurken manzuma boyun eğiyor. Doğanın iyiliğini, insanın tabiatını hikâye etmeye kelam da yetmeyen kalemde... Tanıtım Metni