Ku'yu

Ahmet Bozkurt, Ku'yu'da okuru şiirin ve felsefenin, imgenin ve kavramların iç içe geçerken düşsel bir yerde ortaya çıktığını anlatıyor. “Kalbe düşen şiir” güzel güzelliklerden geçememiş, kurumuş “güzel kuyular”dan çekilerek gün yüzüne çıkıyor: Gönderilmemiş mektuplar; zamansız yüzler; irinli hatıralar... Kendi kuyusunun çağrılısı olarak şair, sessiz bir ıstırabı büyütür köyünde. En dehşetli mürekkep sessizliğidir çünkü orada ak kağıt üzerinde “varlıktan oyma bir bengi ırmak” olan dil akmaz hâle gelmiştir. Hiçbir rüzgar erişemez susuzluğa. Yusuf'a kuyuyu yurt eden efsun, sevgilinin sınırlarıki mührü söken aşktır. Ve aşk, sonuçta bütün kelimelerin biriktirildiği ve derinine varıldıkça kendinden dışarı taşan, taşınandır. Varlığımız kanadında yalnızlık sökün eder; şiir, suskun bir kız olarak kuyunun aynasında belirir. Düşgezerlerin geçmişi ve gelecekten ayrışmış bir şimdi içinde kaybolduğu, masalın sontoplu rüyaların doğduğu, zaman ve mekânın hükmünün geçtiği bir başka alemin şiiri Ku'yu: Cam kırıklarının çoğaltıp unutuşun girdabına hapsettiği “gölgeyazı'lara” inat yağmura, yağmurun biriktirdiği sulara yazılmış şiirler. Tanıtım Metni