Kumru Yuvası

Sokak aralarındaki soğuk çeşmelerin yaşamım. Faytonların dili önünde dört, nala koşan atın yelesi gibi rüzgara saldım tüm kederimi; savrulsun diye.Kendi kendime öğrendiğim bir şey var. Çaresizlikte bulduğum bir yol... Beni engelleyen, her şeyi yüzümü çeviremesem de gönlümü çeviriyorum. Gönlü görmezse, gözü de görmüyor insan. Dolayısıyla nasıl bir ferahlık, anlatamam.Hayatın sırtınıza yüklediği küfeyi bir ucundan tutmak gibi… Eski konağa geri dönmüş gibi... Kumru yuvasının kenarlarında kollarımı bağlayıp şehre tepeden bakar gibi...Ahh eski konak! Sen hiç kollarını, hep aç ve kucaklama beni.Bir kumru kadar yerim olsa da onunki çalı çırpıdan, benimki eski tahtalardan… Bahçedeki tarihî çeşme gibi akıp geçse de yıllar, ömrümü senden gelme atma!At arabalarının geldiğinde, atların nal seslerinin geldiği Osmanlı kokan sokaklarda beni. Söz, kimse duymaz sesimi. Bir tek Paşam Sultan bilir yerimi. O da bir tek rüyalarıma gelir, bir de dualarıma…Tanıtım Metni