Kün

Ankara Çayı, bağrına şefkatle basıp muhafaza eden larvalarını usul kabuğundan salıyor, evlâd-ı haşerattan dokunmuş vızıltı pikesini, ana avrat sövmüşmüş sövmemişmiş hiç aldırmadan civardan geçenlerin burun deliklerine, kulak memelerine doğru sallıyordu. Şımarık şımarık bahar müjdesi sürdürülmesi diye uçuşan kavak pamukları, terli enselere, çıplak alınlara yapışıp kaşındırarak milleti illet yapıyor. Börtü böcek antenini sallıyor, kıllı bacaklarını sıvazlıyordu. Danaburnu topraktaki tohuma, uçuç böceği yapraktaki ısırık, tırtıl yaprağa, solucan patlamaları saldırıyor, peygamberdevesi alayına saldırıyordu. Çocuk yaştaki beyaz bulutlar havai gökyüzünde uzun eşek oynuyor, kararsız davranışlarla kâh yavşayıp kıç kıçaya sokuluyor, kâh gâvur görmüş gibi kopup uzaklaşıyorlardı. Bahar gelmişti. Kün, yani 'Ol'... Neleri neleri olduran bir roman, Kün. Ölülerin daha da ölebildiği -ya da tam ölemediği-, cami imamıyla ateistin birbirini 'aydınlatabildiği', köpeklerin (hem de Konya ağzıyla!) konuşabildiği, el kadar oğlanın kendisine el kaldıranı haşat ettiği bir âleme kapı aralıyor. Şerefsizler şerefsizliğin gözüne vuruyorlar, 'iyiler' canını dişine alıyor, feleğin zar hepyek de gelse bir bakıyorsun altı kapı yer alıyor. Sezgin Kaymaz, kendine özgü üslûbu ve hâlesiyle, yine eğlenceli ve ürpertili bir hikâye anlatıyor. Anlatılan hikâyenin heyecanıyla anlatılmasının neşesi yine birbirini takip ediyor. 'Sıradan' denen insanların 'sıradan' denen hallerinin ve dillerinin usta yazarı, Angara'nın kıyısına, ayrıca bir Konya dekoru kuruyor - Eski Konya. Eski taşra yaşantısı... Sezgin Kaymaz'ın gizemine, mizahına, olay örgüsüne, anlatıcılığına seçkinler kadar, 'yerliliğine'de yeteneklilar yok mu? Kün, onun zevki yetişiyor, her şey oluyor! Tanıtım Metni