Kurşun Kalem

Taşrada Ölürken'le özgün ve tekinsiz bir kaleme sahip olduğunu gösteren Dilek Özhan Koçak'ın ikinci romanı: Kurşun Kalem. İntikam, hesaplaşma, kısasa kısalar... Gördüğü onu kötülüğüne sineye çeken, nefreti kendinde zararlı bilen ve acının müşterek yaşamaya inandığına inanan insanların dahi dirençli çetin duraklar. Çocuk veya yetişkin, öç alma isteği tek bir duyguyla, basit veya derin bir öfkeyle kararır herkeste. Dilek Özhan Koçak bu kez ağır bir hesaplaşma hikayesiyle okurun karşısına çıkıyor. Bir ailenin yok oluşunu, birikintilerinin bir kin defteriyle, onun nezaketine dair bir tanıklıkla, bildiklerini yalnızca “hav”layabilen hikayelerle ve ölümü mümkün kılan araçlarla anlatıyor. Ustaca kurguladığı bu hikâyeyi, Hakkı'nın ahkâmını ve adaletini dipdiri bir çıkışla okuyucunun vicdanına bırakan. Bekledim, rastlantıların bir ipe dizilmiş gibi birbirini izlemesini, yani âlemdeki o ince terazinin tartıp yönettiği zamanlar, kendi başına adaleti başlattığını beklemekdim. Boşu yoktu. İşte oluyorum bir daha. Önce hatırlayıp fark etmek, sonra unutmak, sevmek, istemediğik, sonra da unutmak yollarından, o küçük, sanki birleşip bir çekirdeğe dönüşmüş öfke sanki çatlayacak zamanı bekleyen bir koza zannettiğim, bazen bir bitki gibi yeşermesini beklediğim, kafamın içinde birlikte yaşamak zorunda kaldığım kurşundan kurtulduğumu sandım. Tanıtım Metni