Kusursuz Cinayet

Bu, bir cinayetin –gerçekliğin katlinin– öyküsüdür. Ve bir yanılsamanın –yaşamsal yanılsamanın, dünyaya ilişkin temel yanılsamanın– yok edilme öyküsüdür. Gerçek, yanılsama içinde kaybolmaz; Bütünsel gerçeklik içinde kaybolmuş, yanılsamadır. Eğer bir cinayet kusursuz olsaydı, cinayetin olaylarını sergilemeyi amaçlayan bu kitabın da kusursuz olması gerekirdi. Ne yazık ki cinayet, kusursuz bir zaman değildir. Kaldı ki gerçeğin yokluğunu anlatan bu polisiye kitapta, ne nedenler ne de katiller saptanabildi. Gerçeğin cesedi de hiçbir zaman bulunamadı... Bu kitaba yönlendiren düşüncelerye vardığınızda, o da hiçbir zaman bulunamadı. Cinayetin silahı bu düşünceleriydi. Her ne kadar cinayet, hiçbir biçimde kusursuz olmasa da, kusursuzluk, adının gösterdiği gibi her zaman bir suçla ilgili. Tam anlamıyla kötülüğün şeffaflığı içindeki, kötülüğün şeffaflığının kendisi olması gibi kusursuz cinayette de kusursuzluğun kendisi cinayetidir. Amaluk kusursuz hiçbir zaman cezasız kalmaz: Kusursuzluk cezası, onun aynen yeniden işleyişidir. Bu cinayetin hafifletici nedenleri bulunabilir mi? Kuşkusuz hayır; Çünkü bunları her zaman cinayetin nedenleri ya da cinayeti işleyenler arasında aramak gerekir. Oysa bu cinayette bir neden ya da katiller mevcut ve dolayısıyla bu cinayetin açıklanamaması mükemmel bir şekilde korunmaktadır. Gerçekliğin kusursuz olması da buradan çıkmasıdır. Cinayetin bir kavram olarak ele alınması, bunun, daha çok, ağırlaştırıcı bir neden olduğu tartışmayı götürmez. Cinayetin sonuçları sürekli bir nitelik sunuyorsa, bunun nedeni şudur: Ne katil vardır ne de kurban. Eğer biri başka bir yerde olsaydı, cinayetin gizinin günün birinde ortaya çıkması ve cinayet sürecinin çözülmüş olması gerekirdi. Sonuç olarak giz, katil ve kurbanın birbirine karışmasına kadar devam etmesi: “Son çözümlemede, katil ve kurban aynı kişidir. İnsan soyunun birliğini anlamamız ancak bu nihai çözümün gerçekliğini tüm korkunçluğu içinde anlamamızla olanakları vardır.” Tanıtım Metni