Yaşam ve Alışkanlık

Konuşmayı, yürümeyi öğrendiğimiz zamanla hemen hemen aynı zamanda öğreniriz; ancak konuşmak, yürümekten daha az kas gücü gerektirir ve genellikle güçlerimizi daha az zorlar. Bir insan, beş mil yürümeye eşdeğer bir mesafe kat etmeden önce uzun bir süre konuşabilir; bu nedenle, yürürken olduğundan daha fazla konuşma pratiği yapmış olmamız ve dolayısıyla adımlarımıza kıyasla kelimelerimize dikkat etmemizin daha zor olması doğaldır. Elbette, söylediğimiz her hecenin veya hatta her kelimenin bilincinde olmak çok zordur; bunu yapmaya çalışmak çoğu zaman bizi hemen engelleyecektir; Bununla birlikte, eğer istersek konuşmayı bırakabiliriz, ancak bebeklerin ağlaması bir tür yarı-konuşma olarak düşünülmedikçe: bu daha erken gelir ve çoğu zaman tamamen kontrol edilemezdir, ya da daha doğrusu belki de iradenin kasları üzerinde öylesine tam bir kontrolüyle ve kurnazın kendi amacından öylesine mutlak bir kesinliğiyle yapılır ki, artık hiçbir şüphe, belirsizlik ya da merak kalmaz ve dolayısıyla sonucun elde edildiği süreçlerden hiçbirini algılama gücü olmaz; tıpkı çok hızlı döndüğü için sabitlenmiş gibi görünebilen bir tekerlek gibi.