Şanslı

Sezgin Kaymaz'ın, kendi okurunu edinmesini sağlayan ve yeni nesil yazarlarda fazla bulunmayan hasletleri var. İnsanları, özellikle kaderin sillesini yemiş olanları, aşağıdakileri, kaybedenleri iyi tanıyor. Onları romantikleştirmeden, groteskleştirmeden resmediyor. Yazarımızın hikâyesini anlatmayı ve kurgalamayı da sevmek için Allah! Mistik olmayan, bir bakıma o insanın iyiliğini cisimleştiren bir gerçeküstü fanteziye dayanan çok sayıda romanın kurgusu. Şanslı, Sezgin Kaymaz romanının bütün bu hasletlerinin parasını veriyor. Her şeyden önce yine çok iyi işlenmiş insan manzaraları sunuyor. Taksiciler, hele orospular gibi, pek de saygın olmayan insanların iç dünyasını ve herkesin özgür ve eğlenceli bir sevgiyle aktarıyor. Yardımcı rolde: Cinayet kariyerli bir özel şoför, kaknem kayınvalide, sinek kadar orta bulandırıcı bir kayınço... Ama başrolde bambaşka birisi var: Bir köpek! Simsiyah bir doberman. Kayış gibi siyah, insanla devam eden, müdanaasız, küstah ama boyunca yüreğine sokmak isteyen, sevdiğin geniş bir doberman. Bir kız-köpek, bir şıllık. Şanslı, konuşuyor, seyrediyor, insanları buluşturuyor, onların gözlerini açıyor, kaderlerini değiştiriyor. Sezgin Kaymaz'ın bu romanındaki gerçeküstü öğe, insanüstü (pardon, köpeküstü!) melekeler taşıyan bu köpek. Romanın Uzunharmanlar'da Bir Davetsiz Misafir'den, Geber Anne'den, Kaptanın Teknesi'nden öncekilerden bir fark ise, gerçeküstü-fantastik öğenin (haydi Sezgin Kaymaz tiplerinden biri gibi konuşalım:) 'tabak gibi' aşikâr değil, belirsizleşmiş, hayal-meyal, hatta normal karşılanabilir olması olması. Kaymaz'ın düzenli okurları açısından önemli bir yenilik bu... Lucky'yi de eğlenerek, şenlenerek, derken hüzünlenerek, sonlarına doğru da basbayağı gözleriniz yaşararak okuyorsunuz. Bir Sezgin Kaymaz romanı! Tanıtım Metni