Maça Kızı 8

“Geceydi, karanlıktı ve ben ölmüştüm.” "Bahçedeki ışıkların, sık ağaçlardan dolayı loş bir ortamın yarattığı garajın köşesindeki ahşap, üstü açık çardakta oturuyordu. Cebinden fırladığı çakmağıyla yaktığı ciğerlerine derin bir nefes aldığında, üçüncü kattaki odamın siyah tülünün arkasından onu izliyordum.ı bana baktığında olduğu yerde, ayakta durduğundan ayakta durabildiğime görebiliyordim. Son gecemdi... İki yüz kırk beş gün süreceğine sandığım bu esaret, iyi hâlden olsa gerek, iki yüz birinci gününde bitiyordu. Cehennemden önceki son durağımdı burası. Kendimi buna ben mahkûm etmiştim. Önümde kocaman bir hiçlik vardı; cehennem bu muydu? Sigarasından son nefesini aldıktan sonra, kül tablasının içinde söndürmek için yedi saniye uğraştı. Ardından ayağa kalkıp gözlerini benim penceremle buluşturdu. Nefesimin kesileceğini hissettim. Biliyordu. Beni göremese bile, bu tülün arkasından kendisini izlediğimi çok iyi biliyordu. Ben onu izliyordum; o da göremediği -ama pekâlâ hayal başarabildiği-beni… Ne yazık ki oğlum gecemizdi. Ve onun bundan haberi bile yoktu.” Tanıtım Metni