Mahabharata - Vana Parva 1.Cilt (3. Kitap)

…Kaderlerimiz biz henüz doğmamışken bellidir. Sergilediğimiz tüm davranışları kaderimizin içine ekilen tohumlardır. Her şeyi kendinden yaratan ve tüm yarattıklarının sahibi olan, ülkemizdeki kuklacının iplere bağlı kuklalarını oynattığı gibi oynatıyor. Yarattığı şeyin içine zuhur ediyor, yaşayanların her şeyi içinde baş gösteriyor gibi. İşte bu nedenle yaratılmış olan her şeye bağlıdır. Bu nedenle hepimiz gece gündüz ona ibadet ederiz. Yaratılmış hiçbir varlık kendinin efendisi değildir. Nasıl ki inciciler ipe dizilir ancak güzel bir kolye olur, nasıl ki bir öküzü burnuna açılırdan halkadan çeker, nasıl ki soğuğuyla yerde sımsıkı tutunmuş bir ağaç fırtınada sağa sola savrulur ancak kopmaz, işte biz de kaderimizi tayin edenin emirlerini yerine getirerek yaşarız ve anlam kazanır, yönümüzü bulur ve kaybolmaktan kurtuluruz. İnsan tüm evreni kaplayan en saf ruhun bir parçası olarak varlığını sürdürdürür. Evrenin ruhunun olan büyük yaratıcının arzusu ya içindeki ateşler yanan bu dünya geri geliriz ya da ebediyetle ödüllendiriliriz. Nasıl ki bir tutam saman rüzgarın karşısında tutunamaz ve esen yönde savrulur durur; İnsanın da mutlak varlıkları onlara karşı saklanamaz, tutunamaz ve onu nereye isterse o yöne doğru hareket eder. Her şeyin içinde Zuhur eden, tüm büyüme ve kendiliğinden oluşan evrenin kendisi olarak asla bir yapıya sahip olmayan ve hiç değişmeden hep kalacak olandır.Tanıtım Metni