Mahabharata - Vana Parva 2.Cilt (3.Kitap)

"Altı duyu organı içinde en tehlikeli olduğunu düşünmek. Ne kelimelerde ne davranışlarda, düşüncelerinde ne de kalplerinde günaha meyilleyenler; bedenlerini oruçla ölüp nefislerini köreltenlerden daha fazla çıldırmış esaretinden kurtulup inzivada gibi bir yaşam sürüyorlar. Kendi cinslerinden olanlara karşı hiçbir taşımayan kişi tasarruf eden kutsal yazılarda yazdığı gibi temizsin, hiçbir suçundan kurtulamaz. Batar dünya içine girmiş, açıkgözlü bir akıl, insanın en büyük düşmanıdır.Bil ki kolay değildir; madde, fiyatlarır ve hatta hükümsüz; Ancak bu tek başına yeterli değildir yaşam boyu bunların tüm günahlarından kurtulmaya. Ne bilmeden, kirli bir kalple ibadet etmeyen sadece acı çeker çünkü bilir asla günahlarından kurtulamaz…Bir insan duyu organlarının esaretinden kurtardığı aklını temizleyip onunla kalp evinin içine bakmayı başarırsa ne iyi ne de kötülükten ve bunların sonuçlarından etkilenmez. O, ruhu yeniden ait olana yaraşır şekilde sürekli kişi, en yüce olanın varlıklarının bilme haline erişir. Bu şekilde huzura ermiş ve temizlenmiş bir kalp, huzur içinde derin bir bakımlardan dalan ve etrafa gelen hiçbir şekilde etkilenemeyen biri gibidir. Kalbi saflık derecesine tırnak olmuş biri artık yaşamak için çok isteğini duymaz, kendinde tezahür eden yüce ruhun varlığı ile birleşir ve sabah akşam en yüce olanla hasbıhal eder. Görülemediği için bir şekli olmayan fakat tüm şekillerde kendi başlarına barındırıldığı için tüm şekillerin kendisi olan yüce ruhu içinde barındırdığı ışıkla. Ama bu mertebeye açmak için, erdemin yolunu takip etmek için ve derin denizler kadar engin korku ve endişe denizini geçmek için insan açgözlülüğünü ve öfkesini yenmelidir…”Tanıtım Metni