Martı

Bir zamanlar tasasızca uçan bir martısı vardı gölün çevresinde. Öyle özgürdü ki kanatlarının sayfasında serilen dünyaya sadece kendine ait sanırdı. Ama bir gün bir adam karşınıza çıktı, sebepsizce kırılan kanatlarını, doldurdu içini samanla. Ömrünü boşalayan bir adam serzenişiydi bu; çektiği ahların, kesintisinin, bir tür kendi kendine yoğunlaşmasının, zamana ve insanların yeni düşüşünün kaçınılmaz sonuydu. fazlasıyla âşıktı da ama aşk bile yarasına çare olabilir, yalnızca ızdırap sözü ruhuna. Oysa herkes ne kadar kolay oynuyordu şu hayatta kendisini biçilen rol. Hepsi de mutlak başarının, mutluluğun ve bir olmanın peşindeydi. Aşktı onları ayakta tutan belki de; kimisi sevdiğine bencilce sarılırken kimisi de fedakârca onu serbest bırakıyordu. Paylaştıkları tek bir ortak nokta vardı; o da gururlarını bir kenarda bırakmış olmalarıydı. Anton Çehov'un bu ölümsüz eserinde esriklik acze, özgünlük hor görülebilir, hayat ise acınası bir tiyatro değişimie dönüştürülürken dile getirilmeyenlerin acıya, dile getirilenlerinse daha büyük acıya sebep olduğunda rapor edilir. Bazen sadece uçmak gerekir; ruhu kanatlarını kırmaya çalışanlara aldırmadan…<img src="https://s3-eu-west-1.amazonaws.com/dia/kitadagitim/ckeditor_assets/pictures/53/content_1_original_original.jpg" alt="Tanıtım Metni" height="15" width="15" ><font size="1" color="white">Tanıtım Metni</font></img>