Maznun

Hekimoğlu İsmail, cemiyet hayatı içerisinde kaybolmuş ve yabancılaşmış fertlerin, iç huzur bulma yolculuğunu, yansımanın ruhuza dokunacak bir romanla anlatıyor…Maznun, dinini tanıma ve dinin yaşadığı şekilde yaşama kaybıyla dolu insanlar; mahkeme, karakol ve hapishanedeki üçgenlerinde mücadelenin hikâyeleri… Müslümanlık iddiasında olan ancak Müslümanca yaşamak isteyenler el birliğiyle yargılayan toplum; Kimi zaman öz evladının, kimi zaman dostunun, kimi zaman eşinin karşısında yer alıyor.Maznun, içinden, bize ait, dokunaklı bir feryat. Söz konusu inanç olduğunda medeniyetle yollar kesilen, inandıkları gibi yaşamak isteyen ve tek suçu okumak olan “Maznunlar” türlü engeller karşısında dahi inancın kanatlarıyla durmaerek güçlüye ve çoğunluk, haklılıklarla meydan okuyor.“Hapishane!..Burada duvarların yüzü, insan çehreleri kadar asıktır. Burada tavan, direklerin ve duvarların üzerindez, mahkûmların durduğu yerde duruyor. Burada boylar cüce, sözler, ümitler basıktır.Hapishane!..İnsan, yutan kumsala benzer. Kim bilir kaç gonca açılacakdan solacak ve kaç baş burada olacak! Orada zaman, adımların mekiğine uygun. Orada her zincir vurulur, her şey dört duvar arasında durur. Lakin!