Mehmet Akif

Yazları kışa çeviren bir savaş, sonuna kadar bir ülkede can evinden vurulmuştu: Birinci Dünya Savaşı... Korku, acı, kan, göç, ayrılıklar ve bolca ölüm vardı. Koskoca Osmanlı Devleti'nin gücünden gücünden artık eser yoktu. Analar yavrularını kınayıp bir cepheye gönderiyordu. Belki de bir daha hiç görmemek üzere...O ateş yerlerinde sıradan alınlarından vurularak yere serilen o can evlatlar Anadolu'daki gariban analarının ciğerlerine hiç sönmeyecek közler bırakıyordu.Bu közlerden biri de dertli yazar Mehmet Akif'in yüreğinde yanıyordu. Onun elinden en çok yazma yöntemi. Günlerce gecelerce beyni zonkluyor ve sonunda memleketin onun köşesinde, cephelerin orta yerinde yaralı ve yorgun gönüllere yaşayan, aşk olan, şevk olan, umut olan dizeler yanıyordu.Akif dizleriyle şifa dağıttı. Biz onu “İstiklal Şairi” diye iki kelimeye sığdırdık ama o, en az kalemi kadar tesirli yaşantısıyla ikinci bir şiir daha yazdı. Örnek bir hayat şiiri...Tanıtım Metni