Mekandan Zamana Metaforik Aktarıcı

İnsanoğlu ilk düşünme pratiklerinde, çevresini anlama ve tanımlama sorunlarını, içinde yer alan mekanı ile depolamak suretiyle gerçekleştirmiştir. Çevredeki dünyaya ait her şeyin mekana bağlı olarak tanımlanması sağlanmıştır. Bu durumun en belirgin ayrıntılarını ise kendi klasörlerinde saklamıştır. Zaman gibi soyut bir ifade ise, yine mekânın çeşitliliğinden faydalanarak anlamış ve ifade etmiştir. Dünyanın, yani içinde bulunduğu yerin bütün özellikleri zaman boyutuna taşınmıştır. Bu nedenle dünya dillerindeki zamansal ifadelerin büyük bir bölümünün mekânı işaretlenen veya niteleyen dil formlarından oluştuğu gözlemlenmektedir. Literatürde “metaforik” bir aktarım olarak nitelendirilen bu durumun evrensel ve sistemli dil ilkeleri olduğu anlaşılmaktadır. Elinizdeki kitap, Eski Türkçe sınırlarında mekândan zamana kadar doğru gerçekleşen metaforik transferleri teorik uçakta ele alan bir çalışmadır. Eski Türkçedeki zaman kavram alanına sahip çeşitli biçimler, gramerleşme ve buna bağlı olarak ortaya çıkan morfolojik ve anlamsal terimler yeniden değerlendirilmiştir. Böylece, Türkçenin en erken örneklerindeki zaman işaretleyicilerinde görülen metaforik transferlerin hangi şekilde ortaya çıktığı tespit edilerek Türkçenin zaman işaretlemesi ayarlandı. Çalışma, tipolojik ve evrensel sonuçlarla birlikte, Türkçe için farklı bir yaklaşım hedeflemektedir. Tanıtım Metni