Meyve Hırsızı

Peter Handke, “Son Destan” adını verdiği bu romanı yazmaya 1 Ağustos 2016'da başlıyor. Yolculuk sahibi olmadan koydan ayrılıyor, dolambaçlı yolları takip ederek, genel olarak seyrediyor ve dönüş olmayan “tek yönlü” bölümlerde ortaya çıkan meyve hırsızı kadının orada kalacağı ya da kalmayacağı ülkenin içlerine doğru ilerliyor. Destanın yazısının son günü olan 30 Kasım 2016'da Peter Handke, kadının yolda karşılaştığı inanılmaz ve benzeri görülmemiş tehlikeleri şöyle özetliyor: "Ülke içine girdiği üç günlük yolculukta yaşadıkları: Tuhaftı. Yoksa değildi? Hayır, tuhaftı. Ebedi tuhaf. Sonsuz tuhaf." “Kısacası bir armağan bu kitap; çağımızın en büyük yazarlarından birinin yaratısında yeni bir dönüm noktası daha.” Martin Krumbholz, WDR Televizyonu "Peter Handke, gerçeklik; uzun süre giyilmiş bir çift yürüyüş ayakkabısı gibi olgunlaştırma yeteneğine sahip: cilalıyor, fırçalıyor, bir sanat eseri gibi parlatıyor. Ancak derdi alıp pullamak değil, performansını devam ettirmeye teşebbüs etmek." Annemarie Stoltenberg, NDR Televizyonu “…biri bu dünyada -belki de mevcut katlanılabilir bir umutla- ne büyük bir sabır, dilsel ve eski moda bir sadelik ve neredeyse naif bir şaşkınlıkla görülebileceksi nasıl da imrenilecek bir şey!” Bernd Noack, Nürnberger Nachrichten Gazetesi "Meyve Hırsızı, Her El Kitabı gibi, çok tuhaf bir kitap ve tuhaflığının bilinmesi. İçinde olağanüstü ve harika şeyler var ve modern bir Parsival'den beklenebilecek gibi, hikâye anlatıcılığının iyileştirilemeyeceği, ancak en iyi gelecekte kapatılabileceği yara da var." Richard Kämmerlings, DIE WELT Tanıtım Metni