Milföy ve Arkadaşları

Siz hiç, biri sizi sahiplendiniz diye beklediniz mi? Bu çok fena bir şey. Kendinizi beğendirmeye çalışmanız isteniyor. Sevimli görünmeniz, derin derin bakmanız, munis davranmanız. Oysa ben olmasaydım oyum. Niye farklı görüneyim? Biri beni alıp götürsün, asıl huyumu sonra belli edeyim, bu mudur yani? Buna sahtekârlığa denir, ben yapmayacağım öyle şey. Bunları söylemek istedim. Ama nasıl? En iyisi hiçbir şeyin farkında değilmiş gibi davranmak, küskün küskün, gelene gidene bakmaktan öylece yatmak. Tertemiz kalpli Milföy'ün hikayesi bu cümlelerle başlıyor. Feride Çiçekoğlu, otuz yıllık bir aradan sonra yazdığı bu romanda ormana terk edilmiş bir köpeğin, Milföy'ün sesine kulak vermemizi istiyor. Milföy yeniden “sahipleştirilmeme” hikâyesini ve sonrasını, tanıdığı kedi ve köpek arkadaşlarının hikâyeleriyle birlikte anlatıyor; anlattığıkça da hüzünlü mazisine dair hafızasında kapılar aralanıyor. Uçurtmayı Vurmasınlar'ın Barış'ın ruh ikizi Milföy, onun gibi masumca dünyaya bakıyor. Böyle bakıldığında insanın hıncını alamadığı doğaya, hayvanlara, şehirlere ve kendine özgü sınırlara bir türlü anlayamıyorum. Senta Urgan'ın birbirinden güzel çizimleriyle zenginleşen Milföy ve Arkadaşları'nı okuyup çevremizdeki duvarların çoğu aslında ellerimizle ördüğümüzü anlıyoruz. Tanıtım Metni