Minerva

İnsan daima yarına bir iz bırakmak ister. Bu, onun kolektif hafızasının bir tezahürüdür. Mağara duvarlarına resimler bu şekilde çizildi. Resimler yetmediğinde insan, birleştirmeyi buldu. Yazının büyük bozulmasıyla birlikte ise hafızasını parşömenlere, sonrasında kitaplara aktarılmasını istedi. Bunu yaparken kendi hikayesinin peşine düştü. İnsan yazarken, aslında kendi mağara duvarını kazar. Songül Sayılgan da kim bilir; Ayşa'nın gözüyle kendi acılarını, sevinçlerini aktarıyor. Belki de bir daha Haluk'un ölü dünyasının bakılamayacağını bilmek için Ayşa'yı otopsi değiştiriyor. Tüm vedalarımızı, ayrılıklarımızı, acılarımızı, hüzünlerimizi bir başkasına yükleyerek gerçekten çekinmek değil bu! böylece, insanlığın binlerce yıldır süregelen onurlu direnişinin ve yükselişinin başka yüzyıllarda, başka yüreklerde yeniden hayatı bulmasını isteme isteği. Ölü bir yüzün gülümsemesindeki direnişi anlamamızı bekliyor. Karanlık bir acı dönemini, kendileriyle harmanlayarak; Bazen kırılgan, bazen direngen ve yaşamlara uygun, yenilmez bir fotoğraf çekiyor Sayılgan. Hepimizin bir yolculuğunun içindeyiz. Bu yolculukta aslında en çok kendimize varmak istiyoruz. Ruhi Su, Anadolu dağlarında türkülerinin peşinde düşerken kendi şarkısının peşindeydi. Sayılgan günlerdir gurbette olsa da hala varlığını sürdürüyor Anadolu dağlarında kendi türküsünün izini sürüyor. Dumanı hâlâ tüten yanık Bafra sigarası sırasında devam ediyor. Ulaş KarakayTanıtım Metni