Mucize Kedi Koket

(…) Nankörlüğün, insandan başka hiçbir canlıya yakışmadığını bir kez daha anlamıştım. Çünkü insanların varoluşunda nankörlük vardı. Ve biz, kendimize yakıştıramadığımız tüm vasıf ve sıfatları, diğer canlılara yüklemiştik. Oysa hepsi bizdik. Yılandan daha fazla zehir var dilimizde ve tilkiden daha fazla kurnazız. Bir kediden daha çok nankör bir martıdan daha fazla doyumsuz. Ne köpekten kadar sadakat var içimizde ne de kumru kadar bağlılık. Angut kadar sonsuz değil hiçbir insanın sevgisi! Hiçliğin piçliğinde kaybolmuş ruhlarımıza kapak aramaktan başka hiçbir marifet sergileyemeyen biz, aciz insanlar(!) gerek bilinç düzeyinde tasarlanmış düşüncelerin altında saklanmış tüm kötülüklerimize veya bu amaçlaki niyetlerimize kendimizce gerekçeler bulduk, vicdanımızı yastığa rahat koyduğumuzu varsaymıştık. Eşref-i mahlûkatın kibri ile diğer tüm canlılar üzerinde tahakküm kurma gayretimiz, yüreğimizi kör etti. Gözlerimiz açık ama kördük. Kulaklarımız duyuyordu ama işitmiyordu. Tükettiğimiz her şeyi ama her şeyden kurtulmak olan diğer şeylermiş gibi gelse de aslında en derinimizde bakışımızı tüketiyorduk. Yaratılışı sorguya çekildim o an, varlığımızın zerreliğine bir kez daha tanık oldum. Düşündüm… Düşündükçe, Utandım… Tanıtım Metni