Müjgan: İmkansıza Komşu

Acısı kendini ağır gelenlere, derdini hiçbir yere yükleyemeyenlere, kalbinin başka bir ülkesi yoktur. Sana acı veren, her şeyi belleğinden koparıp atmak için, bunların parçalarının sildiği gibi geçmişe de silebileceğine, eritebileceğine inanırsın. Bunları şimdi, yıllar sonra belleğimin hafif aralanmış pencerelerinden içeri yumuşak bir ışık sızarken fark ediyorum. Dışarıda kalanlar, dışarıdan bakanlar, sorunu ile delik deşik olanın kendi kadınlarına sığınmasını bir şekilde öğrenenler, öğrenebilenler, anladığını zannedip de en kısa sürede onu tekrar gün dünyasını çıkarmak isteyenler, her şeyin geometrik bir uçağı içinde ölçüp biçip düzenleyenler için karanlık pek işlevsel değil elbet. Oysa bazen karanlık da şifadır. Kendime giden yolları kesmiş, köprüleri yıkmış, ışıkla gelen bütün kapıları kapatmıştım. Kör bir akışının içinde hareketten azade, dış seslerden azade, bundan böyle ne olacak sorunundan azade... Kendi parçalarının içinde kendim yama yapmaya uğraşırken senin beni konuşturma girişimlerinin bana nasıl yük olduğunu, beni kendi kendine yetiyorma daha çok kilitlediğini ancak gerçek bir sohbete kavuşunca buluyor. Karanlığıma hiç saygı duymadığını da... Tanıtım Metni