Mutlu Vadi

“Hangi yolu yürüdüysem, hangi günlerden da kaçındıysam hepsi burada bitiyordu, bir çıkış yolu daha olmayan, sırf o yüzden bile ölümün mekânına göre ve mutlaka meleklerin arazisine yakın düşen bu vadide...” Annemarie Schwarzenbach, Nazizm'i doğuran, cinsel olarak yetenekli olduğu için onu da yalnız bırakan burjuva toplumundan kaçan bir yirminci yüzyılda göçebesi; sarsıcı metinlere imza atmış modern bir seyyah-yazar. 1939'da yayımlanan otobiyografik roman Mutlu Vadi'de de kendi derinliklerinde ve oluşumlarında geziniyor. Romanın anlatıcısı, Tahran'ın güneşinden kavrulduğu bir yaz mevsiminde bazı arkadaşlarıyla birlikte yaylaya kaçar. Aslında kendisi zaten hep firardadır, kısıtlayıcı olarak algıladığı varoluştan kaçar. Yıllardır kendi çabalamak amacıyla dünyada dolaşmaktadır. Ne var ki İran'ın yabancı, sessiz doğasında keder onu avucuna almıştır. Bir tanesi aslında yapayalnızdır; uğruna çaba harcadığı “özgürlükle” başa çıkamamaktadır. Bir yandan İsviçre'deki geçmişini, çocukluğunu unutmak ister, diğer yandan özlemini çeker. Tüm bu kadınlar İran'da, genç bir Türk kızına sahip olduğu aşkla derinleşir. Bugün ve dün, hayal ve hakikat, yürek burkan bu lirik romanda iç içe geçiyor. “Mutlu Vadi, kendine yabancılaşan modern insanın varoluşsal yalnızlığı ve parçalanmışlığı üzerine şiirsel bir anlatı.” —Neue Zürcher ZeitungTanıtım Metni