Nankör

"Bir çocuğun annesine inanmaması mümkün mü? Annesinin onda gördüğünden fazlasını bulması mesela kendinde? Büyüdüğünde bile üstelik? Mümkün mü?" Bir tekerlek gibi çamura saplanmış düşüncelere, sonunda hep birlikte ortak ilişkilerine aynada Nankör'deki öyküler. Karakterlerin devamı, içlerindeki çıkışsızlığı hissetmemek, o girdaba direnmek okur için de hiç kolay olmayacak sonuçta. Ruh ikliminin vahşi coğrafyalarında –gece inen kâbuslara rağmen– büyümek ve büyütmek için çırpınan annelere ithaf edilmiş bir ilk kitap. "Kalemi hâlâ elinde; onunla masanın üzerine bir çember karalıyordu. Bir çember, onun izinde artık bir daha, sonra başkaları. Kalemin ucu masanın üzerinde hızla dönüyor şimdi; halkalar muntazam mı değil mi kimin umurunda? Saplandığın zaman boşuna çırpınan bir özgürlük sanki bu çizdiği. Çırpındıkça çırpınan hiçbir yere varamayan, hiçbir yere gidemeyen bu, çakıldığı batağın içindeyken devam ediyor. Kadın ağladıkça ağlıyor. Kaldırıp, merkezle sapladı Kalemin ucu kırılıyor.” Tanıtım Metni