Ne Ders Olsa Veririz: Akademisyenin Vasıfsız İşçiye Dönüşümü

"En az 16 saat ders yükü, kart basma, projeler, danışmanlıklar... Burada hem sekreterlik yapıyoruz, hem memurluk yapıyoruz... Hem de bir kolej öğretmeni gibi destekleniyor çok derse giriyoruz. Araştırmaya zaman kalıyor. (...) Yaratıcı projelerme maddi manevi alamıyorum." "Ümit ediyorum doçentlikten sonra biraz rahat edeceğim. Alıştım yani bu şartlara. (...) Depresyona girecek kadar değil... Birkaç saat, bir gün sürüyor belki. Öyle beni fiziksel olarak hasta edecek, bunaltacak, ahlaki bozacak, ağlatacak boyutlara ulaşmıyor, ama... hani okuyoruz ya da parçalanıyor diye söylüyorum." Akademisyenlik, “sözde” saygın bir meslek; Akademisyenliğe adım atanlar, hem bu saygınlığın, hem de kendi entelektüel ilgilerinin ilerlemeye devam ediyorlar. “Gönüllü bir çilecilik ve adanmışlıkla” bu yola giriyorlar. Ancak akademik “iş”te, ağır bir emek sömürüsü ve güvencesizlik var. Çalışanları manen de kemiren, hiçleşme duygusuna gark eden bir emek süreci var. Aslı Vatansever ve Meral Gezici Yalçın, “sözde” vakıf üniversitelerinde doruğa varan bu prekarizasyon sürecini inceliyorlar. Ayrıntılı açıklamalar, açıklamalara dayalı görüşmelere dayalı ve analitik bir bakışla... Alışma, korunmama, kabullenme mekanizmalarını, sınıf bilincinin ve ayrışmanın ayrılan engelleri de merkezden alarak...” Tanıtım Metni