Ne Mutlu Türküm Diyebilene: Türk Ulusal Kimliğinin Etno-Seküler Sınırları (1919-1938)

Türk ulusal kimliğine ilişkin hala süregiden tartışmaların kutuplarında iki tasavvur durmaktadır: Vatandaşlık esasına dayalı anlayışlar ve etnik-kültürel kimlik esasına dayalı anlayışlar. Ahmet Yıldız'ın incelemesi, Türkiye'de milli kişiliğin inşa süreci etnik-kültürel kimlik vurgusunun ve tazyikinin en güçlü olduğu evreyi ele alıyor: 1919-1938 Dönemi. Milli varlığın seküler iddiası ile onu zımnen - kısmen de açıkça!- kısıtlayan dinsel yükümler arasındaki gerilim bu dönemde belirgindir. Fakat asıl belirgin olan, milli kişiliğin ve vatandaşlığın etnik yükümleridir. Sözleşmesinin önsözünde Ayşe Kadıoğlu'nun devam ettiği gibi, bu devrede halk, hem vatandaş hem Türk görevi verilmiştir. Etnisizm, müfredatta ve dil-tarih politikalarında, Kürt Meselesi'ne ve gayrimüslim azınlıklara bakış, iskan ve tehcir uygulamaları, asimilasyoncu yöntemlerde bütünlüklü ve atak bir tutum olarak kendini gösterir. Ahmet Yıldız, milli kimliğinin/vatandaşlığın etno-seküler çerçevelerinin alabildiğine daraldığı bu dönemin tarihsel arkaplanını da, Türk milliyetçiliğinin Osmanlı'nın son evresinden Milli Mücadele'nin zoraki çoğulculuğuna yayılan oluşumuna bakıyor inceliyor. Sözkonusu döneme damgasını vuran etnist milliyetçilik anlayışı, geçici veya tesadüfi olup olmadığı; yoksa Türkiye'deki resmi milli kimlik alttan alta kullanılan bir süreklililgi var mıdır? Ahmet Yıldız'ın sağlam bir teorik zemini, zengin ayrıntılara, özenli bir dile dayalı kitabı, bu kritik tartışmayı da uyarlıyor.Tanıtım Metni