Nefha

“Âdem'i yüzünden çıkaracağım sırada kendi tastamam çıkmış, rezil rüsvâ olmuş, sefil zelil olmuş, kelek kepaze olmuş, permeperişan olmuş, rütbesi tenzil parası nâr-ı semumdan mürekkeple bir cin olmuş, tenzil iflas isli pisli bir Şeytan olmuş, bâtılda ısrarcı edince bir daha tenzil geldiğinde İblis olmuş, hazır olmuşken Âdem'i de iğfâl olmuş, hazır olmuşken Âdem'i de iğfâl olmuş benzetmiş, onunla birlikte Cennet'ten sepetlenmişti.” İsrafil'in ölü kalplere can veren nefesi, yani Nefha... Bu romanda şeytanın hikâyesine can veriyor. Sezgin Kaymaz, şeytanın “diyalektiğini” anlatıyor. Ve meleklerin dramını – zira cennette de hayat zor! Ama aynı zamanda insanın kibriyle, hevesleriyle, kabiliyetleriyle, acizlikleriyle yaşadığı git gellerin, çıkışların çıkışların, şaşkınlıkların hikâyesi. Neticede, bilinmeyenliğin hikayesi. Akıl sır ermez – ama bir yandan da bildik insan hali... Ürpertili - ama yine de şen şatır... Ezeli-ebedi ve ölümsüz olanın kudreti, korkusu – ve adeta ezelî-ebedî bir fanilik neşesi... Tanıtım Metni