Nohut Oda

"Elini sürdüğü bahçe gözlerinin önünde yabancıya dönmüş, dolayısıyla kendisinden sonra ne hale dünyaya dönmüştü. Gözü arkada kalıyordu. Hayatta kalmayı başaranlar da bakacaklardı kendi başlarının bakımısine. Konuşmuştu hepsiyle. Anlatılmıştı uzun uzun. İnsanla nebatat arasında küslükler ya zaten. Anlarlardı onu. yeşerirlerdi.” Gidenler, gidenlerin geride bıraktığı eşyalar, kalanlar, çizgiler… İçilen son çaylar, başka bir hayatın gölgesinde yaşamaktan kurtulamayanlar, sonu getirilemeyen sevgiler… depremler, çatırdayan aileler, terk edilen evler… Babalar, “görüşürüz” vaatlerine mahkûm edilmiş tükenmişlikler… Anneler, kardeşler ve çiçekler… Yalnızlıklar… Ama en çok her inat küçücük anlara kök salan görkemsiz kalanlar… Melisa Kesmez evlerin içinde, odanın usulleri arasında usuller arasında dolaşırken, bir aynada hayattayken: Hayatın kuytularını, o kuytularda yan yana yeşeren neşe ve kederi gösterirken bir ayna. Nohut Oda, incecik sızıların, tatlı gülümsemeyişlerin kitabı…Tanıtım Metni