Norm

Kendin olmak adına yaptıklarının onca binayı yıkmasını istemiyorum. Yıkmak doğru değil. Binanın pencerelerini çiçekleriyle süsleyerek başlıyoruz. Gri olması düzenli olarak duvarları boyamakla başlar. Mobilyalar gibi düşüncelerimizin üzerine çalıştırdığımız kılıfları sökmekle başlayın. Üzerine oturduğumuz eskir, bir şeyleri kaybettiğimiz diye sakındığımız koltuklar gibi sakladığımız kalbimizi açmaya başlayalım. Burada bizim evimiz ve gösterişli bir hayatın dönüşü olan kendi salonumuz gibi büyük görme huyunu başlamaya başlıyoruz. “Ben çok kırıldım buna bir daha izin vermem.” diye başlayan büyük sözlerimizi, bize iyi gelecek olan dosyalar gibi yutmakla başlayın. Kendimize koyduğumuz sınırlara başlamakla başlar. Başlamak, bitirmekle kardeştir. Uzun bir sobeleme oyunu oynayan iki kardeşin yarışına girelim. Yolumuzun nereye gideceğini görmeden kullanacağı onca zamana rağmen binanın aydınlatmasını değiştirir gibi yolumuzu çizerek ışıkla donatalım. Bilmeden çalışmalarımızı, sürdürdüğümüzü sonra bildiğimiz bir misafiri evimize kabul eder gibi kabul ederek başlayın. Bizi yenebilecek olanın sadece biz olduğunu, bizi yıkabilecek olanın da sadece biz olduğunu görelim. Eski bir hatırayı sakladığımız yerden çıktığımız gibi vazgeçtiklerimizin aralarından önce kendimizi çıkaralım. “Kendini bulan kişinin okumaya başlaması demektir.”Tanıtım Metni