Öfke İle Başa Çıkma Yolları

İyi bir haberim var: Öfke, sandığın gibi kötü bir şey olmayabilir! ile Şiddet öfke sık sık karıştırılıyor ama gerçekte çıkarılan ilgileri bile yok! Öfkeli, eğlenceli bir duygudur. kendimi ifade etmeme yardımcı olur. Savunma tehdidi altındayım zaman DUR demi sağlar. Peki öfke nasıl ortaya çıkar? Şiddete başvurmadan nasıl yaşamalı ve nasıl sakinleşmeli? Gelin, birlikte keşfedelim. Fransa'da pozitif ebeveynlik yönteminde psikoterapist Isabelle Filliozat ile psikoterapist ve çocuk terapisti Virginie Limousin tarafından kaleme alınan, Türkiye'de yayımlandığı tüm ülkede büyük beğeni toplayan Oynuyorum ve kendimi Tanıyorum; ikinci kitap ile Başa Çıkma Yolları, 100'den fazla etkinlik ve ebeveynleri kitapçığıyla birlikte, iç içe olup bittiğini anlayabileceklerini, öfkenin ve gerekli bir duyguyu, onu şiddetten ayırabilmelerini şekilde başardı. “Duyguyu anlama ve değiştirme bakımı için değerli bir kitap bu. – Dr. Gülcan Özer (Serinin ilk kitabı “Duygularım” hakkında) işlenmesini kitap ebeveynçığından: "Öfkelenince ne kadar da çöp oluyorsun!", "Derhal sakinleşiyorsun!", "Hemen odana git ve sinirin geçene kadar da çıkma." Ailelerimiz öfkemizi kabul etmezlerdi, hatta açıkça ayıplarlardı. Kendi öfkelendikleri zaman, biz de bunu kabullenmekte bazen zorlanıyoruz. Oysa ki öfkeyi kabullenmenin önemli olduğunu belirtmek gerekir. Yapılan araştırmalara göre, bastırılan öfke psikosomatik rahatsızlıklar gibi birçok farklı soruna yol açabiliyor. Hayaliniz ya da açık seçik, bir şekilde çocukluk yaralarımızı ortaya koyuyoruz. Anne babamız sinirlendi, bunun sonucunda sık sık bizim sırtımıza yüklerlerdi: “Gerçekten çekilmezsin!” “Bak aranıyorsun yine!” Öfkelenen onlarda bile bu hep bizim hatamızdan kurtuldu! Bağırıyor, kontrolden çıkıyorlardı… Hatta öfkelenmekte haklı olarak ve bunun eğitim olduğunu söylüyorlardı. Sonuç olarak biz öfkenin iyi bir şey olmadığını ve sadece güçlü elimizde öfkelenmeye hakkımız olduğunu içselleştirdik. Okulda da farklı bir şey öğretmediler. Öğretmenlerin öfkelenmeye hakkı varken, hatta onları buna teşvik edilirken, dağılımları yasaktı. Bir kez daha verilen mesaj neşeli açıktı: Öfkeli, güçlülere mahsustu. Hâlbuki öfke sadece en güçlülere tanınan bir hak ise o artık bir duygu olmaktan çıkmış, ötesinde tanımına dönüşmüştür! Yetişkinlerin eğilimleri haklı göstermek için öfke kelimelerini kullandılar, zira hiç kimse şiddet yanlısı olarak nitelendirilmek istemez. Ama konu aslı pek de öyle değil. Öfke, benliğin oluşumunda ve uyumlu ürünlerin kurulmasında gerekli, sağlıklı bir duygudur. “Kendimizi kaybettiğimizde” ya da “sinirlerimiz boşandığında”, verilen duygusal tepki aşırı ve artık bozuluyor, hele ki bir diğer kişi üzerinde yeteneği kazanmak için kullanılmaksa, bunun adı hiddettir, hışımdır. Bu, öfke duygusu değil, geçmişimizden miras kalan zararlı bir duygusal tepki ve/veya şiddettir. Peki, öfken yok mu? Gerçek öfke bir oluşumdur, Saldırganlık değildir. Kalp atışlarımız hızlanır, daha fazla harekete geçeriz, bu değişiklikler “Bana uygun olmayan bir şeyler var!” hisyatına kapılmamızı sağlar. Öfkemizi dile getirmek, durumu durdurmak demektir, bizim açımızdan neler olduğunu ifade etmek, illaki bağırıp, fırtınalar estirmeden, sadece kararlı bir şekilde haklarımızı talep etmektir. Elbette ki çocuklar böylesi bir yetkinliğe sahip değildirler. Beyinleri, birleştirmeyi dengeleyecek bağlantıları henüz geliştirmediği için, onlara bunu ancak yöntemlerle öğretebiliriz… Tanıtım Metni