Ölüm Portresi 2

Okyanusun karanlığında bir yanı olduğunu boğulmadan öğrenemezsiniz. Hera Yarkan ve Atlas Katrivas. İsimlerimiz gazete kağıtlarında uzun süre anılır, hakkımızdaki her gerçek birer birer kaleme alınırdı. Önümdeki deftere karaladığım güçsüz hayallerde bile biz herhangi birinin belirtilerik. Parçaların aynı yerde yığılmış, aynı evi paylaşılmış. Geleceğimi, geçmişimi birlikte kurduk ama hiçbir zaman hayal ettiğimiz o hayata sahip olamadık. Karşılık oranlarının uzun uzun kazanacağımızdan bahsederken bile bir yanım onu ​​terk etme gerçeğiyle yüzleşirdi. Sanki gözlerime bakarsa bütün bu savaştan vazgeçip gidermiş gibi utanır, gözünü kaçırırdı benden. Bir felaketin içindeydik. Fakat ben… Yine de onu severdim. İstediğine rağmen. Çünkü kalpteki kara deliğin içinde yok olduğunu hissettiğim tek duygu özelliği. Atlas'a karşı kalıcı sevgi bana yaşadığımı ve yaşadığım varlığını hissettirirdi. Ben onun açtığı yaraya bile sadıktım. Göğsümde benim için yakıcı his, onun için içeride nefese, kalbime sığmayan acıya, benden çalınanlara bile sıkı sıkı bağlıydım. O ise... Atlas'tı işte. Her şeyi kendini benim için feda eder, yine de sonu ne olursa olsun yine evde, yanıma olabileceğini söylerdi. Bir fotoğraf karesinde gülümserken kısılan yüzleri sol cebinde, kalbinin tam üstünde taşınırdı. Eski bir masalda anılmışlar ismimizi. Ve senden önce bendeki sen kavramış inancım. Dudaklarında yokluğunun bıraktığı yanık izi. Sevgilim, oğlu bir nefes aşka kaldı. Korkarım, havacılıktan. Uzatma ellerini bana. Tanıtım Metni