Önemi Yok

Yarın, şu evin tamamına sahip olacağımız nihayet, büyük bir şehrin zayıf bir şekilde tamamlanacağı. Yoksul bir semt, zira insan yoktan nasıl zengin olur, dışarlıklıyken, hiç yer yurdu kalmazken, zengin olmayı da istememişken? Bir adam köpeğine son kez sarılırken heykele dönüşüyor. Bir kadın, kocasının uyurken tam da yerdeki baltanın üzerine düşüp ölmesine anlam veremiyor. Bir çocuk, doğumu onu terk eden ebeveyninden mektup bekleyerek onu gün iki kez posta kutusuna kontrol ediyor. Bir başkası, çocuğunun bir trenin kayboluşunu izliyor. Deliliğin, umutsuzluğun, yalnızlığın, yersiz yurtsuzluğun zehri, yaşamın her zerresini istila ediyor. Yazarın 1956'daki zorunlu göçünün ardından hayallerinden, çocukluğundan ilhamla yazdığı yirmi beş öyküden oluşan Önemi Yok tuhaf, rahatsız edici, absürd ve bir o kadar da dokunaklı bir kitap. “Kristóf'un cümleleri özetleri gibi, kan ve deriden arındırılmış tarifesiz bir hüznün anıları.” The New York Times Tanıtım Metni