Osmanlı Devleti'nde Askeri İstihbarat

İstihbarat ve istihbarat tarihi açısından ilk akla gelenler gizli haber toplama faaliyetleri, insan istihbaratı, casusluk, karşı casusluktur. Devletin ülkesi içi ve dışında kendine tehdit olarak görülen rakip devlet, kurum ve kişilerin listesi veya bunların yürüttüğü istihbarat alanına karşı koyma faaliyetleri yürütmektedir. Oysa istihbarat sadece gizli kaynaklara dayanmaz, sadece haber toplamaktan ibaret değildir ve istihbaratın sivil alanlardan çok askerî harekâtta ihtiyaç duyulur. Avrupa'daki önde gelen devletlerle aynı zamanlarda dış temsilciliklerine askerî atase kadroları açan Osmanlı Devleti, 1860'lardan itibaren gizli haber toplamaya dayalı ve kalıcı statüdeki casusluktan açık kaynak temelli haberlerin analizine dayalı pozitif istihbarat benimser. İnsan istihbaratı ve gizli haber toplama çalışmaları sonlanmasa da, artık merkezde olan bölümlerdeki askerî tehditleri değerlendirmeye elverecek veri bankalarının doldurulmasıdır. karar vermemeye destek olmaya başlar. Doğrudan Osmanlı belgelerine dayalı bu planlama; Osmanlı Genelkurmayı ve yurtdışındaki askerî istihbarat ağının kendisi için yakın tehdit görülen devletlerin ordu ve teçhizatlarının nasıl izlendiği, alınan haber ve bilgilerin indirildiği karar alıcılarca nasıl değerlendirildiği, Balkan devletlerinin Osmanlı'ya karşı birleşik saldırı planlarıyla Rusların İstanbul'a İtalyanların Trablusgarp'a çıkarılma projelerinin başlangıçtan nasıl takip edildiği da cevaplanmaktadır. Tanıtım Metni