Osmanlı Toplumunda Ötekileştirme, Düşmanlık ve Nefret (16.-18. Yüzyıllar)

Osmanlı İmparatorluğu'nun çokdinli, çokdilli ve çokuluslu yapısından bahsedilirken genellikle “hoşgörü”, “toplumsal huzur” ya da “uyum içinde birlikte yaşayabilme” gibi olumlu kavramlar kullanılır. Peki sahiden de durum bu kadar tozpembe miydi? Osmanlı toplumunun önemli bileşenlerinin bir özelliğinin toleransı ve uyum içinde olması? Hakan T. Karateke, H. Erdem Çıpa ve Helga Anetshofer'in derlediği ve birçok tarihin katkısı sunan, Osmanlı Toplumunda Ötekileştirme, Düşmanlık ve Nefret (16.-18. Yüzyıllar), bu romantik bakış açısına daha gerçekçi yaklaşımlar geliştiriyor. Yazarlar, dinî ve toplumsal ayrımcılığın, milliyetçi ideolojilerin tedavisinden önce de, “öteki” ve “yabancı” gibi görülenlere karşı hoşgörüsüzlüklerin yaygınlığına dikkat çekiyor. Kökleşmiş önyargıların ötesinde, güncel gerilimler, toplumsal ve ekonomik para birimlerinden beslenebilen farklı olumsuzluklara işaret ederek, “Osmanlı Barışı”nın çok daha karmaşık bir şekilde şekillenmesi ileri sürüyorlar. "Tabii ki, antipatinin çok farklı biçimleri ve şiddet dereceleri var. Yelpazenin bir ucundaki sistem devlet zulmü, tehcir ve aralıkları, diğer ucunda günlük hayattaki aşağılamaların ya da aralarında bolde görülen güvenliksizliğin yerini düşünebiliriz.