Ötekilerin Arkeolojisi

Antikçağ dünyasından geriye kalan yerleşimler, yükler, heykeller, yaşam izlerini içeren eserler, anlatılar kaldı. Bu kalıntılara uygarlıkların bakanlarından bakanlar, mutlu bir zevkin ayrıcalıklı yaşam kesitlerini görüyorlar. Mermer sütunlarla kapatılan antik kentler, müzeleri dolduran estetik heykeller, anıtsal mezarlar, lahitler, dev surlar iktidarın sahip olduğu güç, çağın gücüne ve teknolojideki mucizeye dikkat çekerler. Sömürüye dayalı yaşam biçiminin arkeolojik nesneye yüklediği “sınıfsal yetenekli” bakanın zihninde onu yapanların emeklerini görülebilir. Örneğin bir mezarda bulunan altın diademler, takılar, pahalı hediyeler, kap kacakların ölenin zenginliğine işaret eder ama o metalleri çıkarması ve işlenmesi için maden ocaklarında kölelerin öldürülmesi çalıştırılışı, emekleri ve hatta yaşamları, o gün olduğu gibi bugün de örtbas edilir. Ne antikçağın iktidar sahibi yazar, sanatçı ve düşünürleri ne de gözlerinin gözleri sınıfla mühürlenmiş modern yazar ve entelektüelleri bu sömürü düzenini görüyor. Sarayla mabet arasında kümelenmiş imtiyazlı sınıfların emek sömürüsüne ve tüketime dayalı yaşamları, mülkleri ve özellikleriyle konulaştırılırken o yaşam bütün nesnelerle birlikte üretilen insanlar, dilde, sanatta, edebiyatta yok edilmiştir. Çünkü “uygarlık” adı verilen bu yeni düzende “birilerinin çalışmadan yaşaması için binlercesinin yaşamadan çalışması” gerekir. Büyük tarih anlatılarında yeri olmayan başkalarının izini süren bu kitap, müzelerin, kazançların, sanat eserlerinin göz alıcı hikâyelerinin gölgesinde bırakılan emek sömürüsünün kökenlerini sorguluyor. Gerçek şu ki yoksulluk doğal da kader değil; yoksulluk bir uygarlık icadıdır. Tanıtım Metni