Otuzların Kadını

Kalabalık bir çarşıda, kızgınlıkla yaşayabilmiş bir kedi yavrusu kadar çaresizim. Geçmişi silinmiş birini anlatmak zorundayım. Yeni çaresizliğim ondan. Ertelenmiş bir ceza olsa seve seve çekerdim. Değil ki. Yaşandığı sırada çok güzel geçmiş ama artık anıları bile silikonlaşmış bir tatilin, bir turizm şirketinin ayarladığı eski bir yaz tatilinin, kış ortasında önüme gelen son taksiti, son faturası gibi duruyor karşımda. Tomris Uyar, “Otuzların Kadını”nın 1936 Mart'ında yayımlanmış yağlıboya portresinin iç çizgilerini başlangıç ​​deniyor. Onun yaşadığı ülkedeki toplumsal dış çizgilerini saptamakla başlayan bulmacaya: Nesnel ve kişisel tarihin dökümünü yapıyor. Yine de bu tür bilgilerin özgün bireyleri, fazla işe yarayamayacağı inancıyla kendi yaşamını sürdürebilir, kimi zaman fiziksel özellikleriyle kimi zaman ölmesiyle onu andıran otuzların diğer kadınların öykülerinden faydalanıyor. Onun, odaktaki portrenin katı çerçevenin özgürup özgürlüğüne, eski canlılığa kavuşması, günümüzde de –sayıları her ülkede gitgide azalan– türdeşleri karışması için. Tanıtım Metni