Paris Komününün Sesleri

"1871 Paris Komünü, çoğu kişinin kendi deneyimleriyle ilgisi olmayan, birçok ideolojik tartışmanın konusu oldu. Bu hayati iktidardaki haftalarda gerçekten ne öğrenmek istiyordunuz, bu tanıkların anlatımlarını okumak zorunludur."—Gabriel Kuhn İşçi sınıfının ilk deneyimi olan 1871 Paris Komünü, kere yorumlandı; düşmanları tarafından ayak takımının kanlı baküs şenliği olarak kötülenirken, destekçileri tarafından eyleme geçmiş proleter anarşizmin bir örnek olarak övüldü. Hem öykünülecek bir model hem de kaçınılacak bir hata olarak değerlendirildi. Bütün değerlendirmelerin parçalarıdır. Tarihçiler, işçi sınıfının üç aylık iktidarını, zamansal ve mekansal olarak uzak olan kendi parçalarından geçirip inceliyorlar. Paris Komünün Sesleri farklı bir yaklaşım sergiliyor. Bu kitapta yalnızca 1871 baharında mevcut olanların, Komün olabildikleri ve ona katılanların sesi var.Paris Komününün canlı bir basını vardı ve bu basın burada en önemli gazetesiyle, birinci enternasyonal üye Jules Vallès'in Halkın Çığlığı ile temsil ediliyor. Herhangi bir meşru hükümet gibi, Paris Komünü de meclis kayıtları düzenli ve hararetli, çekişmeli tartışmaların günlük tutanaklarını, diktatörlük suçlamasını yalanlayacak bir şekilde yayınlanıyordu. Bu kapsamda, Komünün, yenilgiden yalnızca birkaç gün önce, Kamu Güvenliği Komitesinin kurulmasına ve Komün tarafından öldürülen, sonuçta öldürülecek olan rehinelerin kaderine ilişkin görüşmenin tutanakları da yer alıyor.Son olarak, Paris Komününün Sesleri, olaydan yirmi yıl sonra La Revue Blanche tarafından var olan, mevcutdan Paris Komününün başarılarını ve hatalarını değerlendirmelerini istediklerinden bir seçkiyi de desteklemekte. Bu bölüm, bu çığır açan olaya ilişkin etkileyici bir çeşitlilik sunan bir olaydır. Tanıtım Metni