Pisi Pisi Paşa

Gerçek cesaret cssede değil, yürektedir! Mustafa Kemal Yılmaz'ın yazıp Emre Karacan'ın resimlediği Pisi Pisi Paşa, ormanın en korkusu ve güçlüsü olarak bilinen Aslan Kral'a dahi kısıtlamayı başaran vakur ve mağrur bir kedinin, tesadüfî olmayan zaferini ele alıyor. Türkçenin folklor eğitiminden beslenen bu kısa ama derin öykü, Nâzım Hikmet Ran'ın kaleme aldığı masallardan birinde, Pisi Pisi Paşa adıyla anılan "hikâyesiz" bir kediciğiğe daha önce hiç anlatılmamış bir hikâye hikâye ediyor. Tekerlemeler ve kafiyeli tekrarlarla ahenkli bir okuma sunan Pisi Pisi Paşa, cesaret olgusu üzerine düşündürürken, "ordu", "zafer", "unvan" gibi şaşafatlı kavramlara da soru işareti ortaya koyuyor. Manda yuvası yapmış söğüt dalına, yavrularını sinek kapmış gördünüz mü? Günlerden bir gün, Manda Ana süzgün, böcekten yılgın, sıcaktan baygın bir şekilde uyuyakaldığı sırada; Şiddetli çocuk başına karşı dağın kaşına çıkar. İşte tam da o anda bir cibin, yani sinek, yani Vız Vız, yani Koncolos Karası, kapıverir o "masum" yavruyu kaşla göz arası! Vah ki ne vah! Felaket! Fasya! Yardım diye inler Manda Ana'yı durdurur. Bakalım, elli iki hayvan türünden yayılan koskoca çayırda, ilk önce kim ses verecek bu imdat çığlığına? Bilge Baykuş mu, Şaşkın Baklan mı, Kraliçe Kaplan mı? Yoksa hiç umulmadık bir başka kahraman mı? Kıvrak zekâsı sayesinde cüssesinden ve heybetinden imtina edilen nice hayvanı cesurlukta geride bırakmayı başaran Pisi Pisi Paşa'nın nasıl da mangal yürekli bir kahramanın dönüştüğünü anlatan bu şiir tadındaki öykü; okuruna ters köşe yaparak, herhangi bir şeyin görünmediği gibi olmadığını hatırlatıyor.Tanıtım Metni