Porçakal

Sadece yastık, döşeme, Zetina dikiş makinesi, el radyosu ve kıyafetlerden oluşan eşyalarla sığınmıştık “taşıyıcı toprak altın” dedikleri o koca şehirdeki küçük dünyada. Keşke o radyoyu da getirmeseydi. Annem ve ablam tam burada ayak uydurmaya çalışırken radyodaki ses yüzlerine bir tokat gibi çarpıp gurbette bildiğini biliyordu çünkü. Ellerinde ne iş varsa radyonun karşılıklı şarkıları çalınırlardı. “Şimdi de TRT sanatçısı Ayla Gürses'ten dinliyoruz: “Gurbet o kadar acı ki.” Diyarbakır'dan İstanbul'a 1970'li yıllarda göç eden, büyük şehrin girdabında hayatta kalmak için çırpınan arafta kalmış bir aile hikayesi... Yaslı bir anne ile dünya yansa umurunda olmayan, anason kokan bir babanın hasbelkader büyüyen yedi çocuğu. ki Gazi Köşkü, Suriçi, Lalebey Mahallesi, Menekşe Plajı, gazinolar, sinemalar, Boğaziçi, Adalar, Şehremini, Samatya… Bircan Değirmenci, Porçakal'da, yaşanmışlıklarını hikayeleştirirken, İstanbul-Diyarbakır arasında mekik dokuyan bir kız çocuğunun geçmişteki parıldayan şaşkınlıklarıyla göz makyajı gerçekleştiriyor.<img src = "https://s3-eu-west-1.amazonaws.com/dia/kitadagitim/ckeditor_assets/pictures/53/content_1_original_original.jpg" alt = "Tanıtım Metni" height = "15" genişlik = "15" ><font size="1" color="white">Tanıtım Metni</font></img>