Potkal

“Kederin ilacı huzurdur” dedi bir ses. Arkamı istedimsizce, kimse yoktu. İç sesim olduğunu düşündüm sonra. İç sesim hep böyle oyunlar oynardı bana, alışıktım. Okuduğum bir kitaptan bir cümle olmadık zamanda aklıma düşerdi örneğin. Bu da yetişkinlerden biriydi. Ne var ki, bu sözü daha önce okumamdan ve duyduğumdan emindim. Sanki sesin sahibi dışarıdaymış gibi başım tekrar yağmurun içine uzatıp karşıya baktım. Gözlerim doğrudan yaşlı adamların penceresine gitti. Pencerenin kimsenin önünde yoktu. Adam kalmıştı. Biraz da hayal ürünleriyle Potkal bakışlarımı aşağıya indirdim. Karşı apartmanın en alt ilişkilerinde bir çift mavi gözlendim. Yirmili yaşlarında bir genç, gözleri dikmiş gülümseyerek bana bakıyordu. Ne keder okunuyordu, ne de huzur. Büyük harflerle umutla yazılmış sanki yuvarlak bir dünya. Yirmi yıl önceki halime ne çok benziyordu.Tanıtım Metni