Rimalar

19. yüzyıl İspanyol tarihindeki romantizmin son temsilcisi sayılan Bécquer, “romancero” geleneği ile gizemci geleneksel çizgileri olan yerleşen kendine özgü şiiriyle çağdaş İspanyol şiirinin de başlangıcını simgeler. Unamuno, Machado ve Jimenez gibi çağdaş liderlere göre bu şiir, “akıp giden görüntüler” görülebiliyordu düşsel bir araya gelerek süzerek “ortaya döken” özelliğiyle evrensel şiir tanımının da kapısı aralar. Başlıca izleklerin aşk, endişe, acı, düş sorunları, çaresizlik insanlık halleri, ölüm kaygısı olarak belirlediği Rimalar'da gerçeklik, şairlerin düş prizmalarında “bir suyun dökülüşünü ya da bir çalgı telinin titreyişini” anıştırır biçimde kırılır. Sonuçta elde kalan tek şey, dile getirilmek istenene hiçbir zaman yetmeyecek ama sonuçtan vazgeçilemez olan dil'dir. GUSTAVO ADOLFO BÉCQUER (17 Şubat 1836 - 22 Aralık 1870 16. yüzyıl sonlarında Sevilla'ya yerleşen ve adlarını Bécquer olarak İspanyollaştıran Flaman asıllı Becker'in sekiz büyümeden biridir. olan Gustavo, atölyesinde birlikte çalıştıkları amcanın devam ettiği, "kaleminin işleyişinden daha güçlü olduğu" yöndeki uyarılar yoğunluğuyla yazına yönelir.1858'de yüksek ateş ve tüm fırlatılan tümörlerle düşer. İyileşme sırasında yatağa gittiği uzun yürüyüşler sırasında, Rimalar'ın gerçek kaynağı olduğu öne çıkan Julia ile tanıştığı 1860'ta ozanın yaşadığında bu anda bir noktada olur. Frengi için gittiği ünlü bir kızla, Casta Estaban Navarro ile tanışır ve bir yıl sonra evlenirler. El Contemporáneo dergisinde ozanın şiir sanatının karşılığında karşılığında Cartasliterarias a una mujer (Bir Kadına Yazılmış Yazınsal Mektuplar) adlı denemeleri yayımlanır. Ertesi yıl aynı dergide ünlü söylencelerini (Leyendas) ve şiirlerinden depolananlar yayımlar. 1862 yılı ozan için üretken bir yıl olur; söylenceler, yazınsal mektuplar, makaleler, gazete için imzasız kitap eleştirileri, tanıtımları, haberler yanında, ileride Rimalar adına alacak şiirler birikmektedir.1863 yazını ve sonbaharını Sevilla'da geçiren Bécquer çifti daha sonra Madrid'e döner.Karıdan ayrılan ağabeyi ve yakın dostu Valeriano da vardır. Dostu Augusto Ferrán'ın sonu üzerine, havası ozanın sağlığına iyi gelecek Santa Maria de Veruela Manastırı'na yerleşirler. Bécquer, Desde mi celda (Hücremden) adlı önemli yapının büyük bölümünde burada kaleme alır. 1868 ozan için şanssız ve üzücü bir yıldır. Libro de los gorriones'i (Serçeler Kitabı) yazmaya başladığı günlerde Casta ile Gustavo ayrılırlar.Aynı yılın eylül yerinde “La Gloriosa” (1868 Devrimi) patlak verir. Bécquer kardeşleri gözeten ve devlet hizmetlerini sağlayan koruyucuları Paris'e sığınır. İki kardeşini kaybederler ve Toledo'ya geçmek zorunda kalırlar. Ozan burada, daha sıradan bir kadınla birlikte, kopukluklar, acılar İçindeki ozana olan sevgisini hiç esirgemeden sunan Alejandra ile en son sevda masalını yaşatmaktır. Madrid'e sık sık gittiğin günlerde yeni bir gazete çıkarma projesi, 23 Eylül 1870'te Valeriano'nun hüznün yandığından tükenir. Gustavo çok değerli yaşam yoldaşının Yitiminden sonra artık kendini toparlayamayacaktır. Fırtınalı bir günde, 8 Aralık'ta bir dostuyla buluştuğu sırada üşütüp yatağa düşen ozan, 22 Aralık 1870 sabahı yaşama gözü yumar.Bécquer'in yapıtları, ozanın vasiyeti üzerine 24 Aralık Noel günü bir araya gelen dostları tarafından kitaplaştırılır. Tanıtım Metni