Rızası Yok

“KOŞUYOR ALTI YAŞINDA BİR OĞLAN,UÇURTMASI GEÇİYOR AĞAÇLARDAN...” NÂZIM HİKMET Bu kitap, cinsel istismaru, umursama, duymazdan gelinen, “Bir kereden bir şey olmaz!” “Küçüğün rızası var!” gibi savunmalarla vakaları geçiştirilen, toplu tecavüzlere uğrayan, cemaat evlerinde komik kesilen ve yurtlarda diri diri yanan, altı yaşında evlendirilen çocuklar için yazıldı. Bu çocuklar, kesinti sonrasında, buharlaşıp yok olmuyorlar. Büyüyor ve halka karışıyorlar. Mağdurun hikayesi o gün, o anda, o korkunç hadiseden sonra son bulmuyor, aksine tam olarak orada başlıyor. Devasa travmaların üzerlerindeki sonuçları anlayamadan, herkese anlatmadan, hayata karışıyor, çocukluğu hiç deneyimlemeden, kendine güven duymadan yanı başımızda yaşamaya çalışıyorlar. O çocuklar büyümüş, hayatta kalmış ve hayat birbirine karışmışlar, kimileri imam olmuş, onların peşinden saf tutup namaz kılmıştık. Kimi doktor bizi muayene etti, bir kısmı öğretmen oldu, bizim onların reva görmediği çocukluğu kendi sınıflarında mevcuta hediye ettiler. Çoğuyla bir yerde yolumuz kesişti ve göz göze geldik, bir şekilde muhatap olan ruhumuz bile duymadı. Kimileri aşçı, polis, kimileri tezgâhtar, işçi, mavi yakalı… Ama en önemlisi onlar da ebeveyn oluyor. Yeni nesiller yetiştirecekler, yüreklerindeki yarayı iyileştirebilir mi? Gücü yaşadıklarını eritmeye yetmemiş, tecavüzlerin altında ezilmiş, öfkesini yönetememiş, kısacası rehabilite etme imkanını bulamamış toplanansi ne oldu? Tanıtım Metni