Ruh Yüceliği

Schiller, İnsanın Estetik Eğitimi Üzerine Mektuplarda sanatçısının, çağının çocuğu olduğunu söylüyor. Ama hemen ardından ekler: ''Eğer aynı zamanda çağının çömezi veya gözdesi ise vay haline onun!'' Bütün şikâyetlerine hatta feryatlarına rağmen yaşadıkları çağ ''çağının çömezi veya gözdesi olanların vay haline gelmesine'' demelerine izin veriyordu. Bugün ''vay haline'' denileceklerin başına bütün günahı ruhça daha soylu insanların yaşadığı çağlara özlem duymaktan ibaret olanlardan oluşuyor. İnsan, içerden yozlaşmanın dışarıdan soysuzlaşmanın kıskacında. Yücelere olan iştiyakını kaybetti, hırs ve tamahın kölesi oldu. Bu organize olmuş, şimdilerde kasıp kavurduğu dünyada alçaklık dört bir tarafta kol geziyor ve insan içinde soyluluk adına geçmişte ne yaşamışsa bir teslim bulunuyor. Direnenlerin ne yardımına koşanlar var, ne feryadına kulak kesildi. Nasıl ki insan üzerinde tahakküm insanın özünü sakatlanıyor, onu insanlığından ediyorsa ve bu özgürlük için insan ekmek su doğal olarak bir ihtiyaçsa, insanın kendi dışındaki şeyleri tahakkümü de her ne kadar başlangıçta özgürlüğü ve güçlendireceği zehabını uyandırıyorsa da, bugün artık ayan beyanda bulunmak üzere, özgürlüğüne değil keyfi ancak hizmet etmekte, keyfilik de sonunda zorbalığa dönüşerek insandan devam etmektedir. Tanıtım Metni