Rüzgarın Bıraktıkları

İlhamın anasıydı aşk, babasıydı, kundaktaki süt kokan bebeğiydi... Elbette ki şiirler sabah aç kalbine aşk ile beslendi. Elbette ki etin kemiğe tutunduğu gibi aşka tutundu. İlahi aşka, gerçekliğin yurdunun sahibine, varlıkların başlangıç ​​noktası olmayana saklanıyordu. Ah ne de güzel idi aşk ile acıyı şekeri çaya katar gibi yazmak. Aşkı yazmak, en sevdiğim kahveyi dışarıda meymenet olan bir garsondan alıp da şehrin çılgın ışıklarının suya başlamasının dansedişini izlerken yudumlamak gibi, sen yanında sonbahar şiirlerini iliştirsin, garson da kahvenin yanında bir adet kurabiye... Aşkı yazmak için çalışmak benim için. Sevgili arkadaşımın şiiri, ben bir tanesinin paralarını ödüyorum Beni merak etme. Ben yalnız değilim ki ilham var, madenler var, atölyenin müşterilerinin var, aşıklar var, yetenekli aşka doğru. İçselleştirmek lazım olan dizeleri, bazen toplam okumak, miktarı aşmak, hatta kalbe kazımak. Şiir, güzelliktir. İnsanın parçalanması, içsel göçebe hallerini elekten süzerek biriktirdiği yapılanın işlenmiş halidir. Tanıtım Metni